Haukeligrend - Dalen

n m Vanochtend hadden we kleindochter Myrthe aan de telefoon, die samen met haar ouders en zusje Milou op een camping in Zuid-Frankrijk staan, ze wilde ook graag in deze blog genoemd worden, als je kleindochter dat vraagt dan weiger je toch niet. Het was er heel warm, boven de 30 graden. Dit sluit mooi aan op onze temperatuur die voor vandaag voorspelt is op max 10 graden. We moesten vandaag 57 km fietsen. Het was een verbindingsroute tussen de Setesdalroute en de Telemark Kanaal route. Dus zelf uitgedokterd. Eerst 25 km langs de E134, een vrij drukke weg, daarna de Fv806 van ook 25 km om tenslotte de laatste kilometers via weg 38 naar onze bestemming. Het was inderdaad aan de frisse kant, dus toen we een bordje "Bakeri" langs de kant van de weg zagen staan, dit was na 23 km fietsen, werden de remmen aangetrokken. Bij het stallen van de fietsen begon het te regenen. Het waren allemaal van die Noorse houten hutten, waarvan er een de "bakeri" was. Bij binnenkomst rook je de heerlijke geuren die bij een bakkerij horen en het was lekker warm. Wat heerlijke koffiebroodjes gekocht en bij een andere hut warme chocolademelk, en plaats genomen op een overkapt bankje. Het was smullen. We besloten hier de bui maar af te wachten. Na een ruim uur was het nog niet droog en zagen we veel bezoekers met hun broodjes een hut binnen gaan. Wij hier ook maar eens kijken, hier stonden banken en in een hoek was een openhaard vuur. Dicht bij het vuur gaan zitten om wat op temperatuur te komen. Op een gegeven moment kwam de bakker eens kijken, was toch wel benieuwd wat die twee mensen in wielerkleding en volgepakte fietsen aan het doen waren. We vertelden ons verhaal en zeiden te wachten tot het droog zou worden. De bakker pakte zijn telefoon en liet ons zien dat dat vandaag niet meer ging gebeuren. Er zat dus niets anders op dan te gaan fietsen. Al snel konden we afslaan de Fv806 op. Dit was echt een schitterende weg van 25 lang, maar of we konden genieten, nou neuh. Het eerste stuk was nog een lange klim, daarna was het meest afdalen. Met deze regen zeker geen pretje. We werden kouder en kouder, vooral de vingers en de tenen. Je kent wel het gevoel dat je tenen los in je schoen liggen en er al aan denk om je schaatsen maar vast uit het vet te gaan halen. Overal zag je de damp in de bergen, op een gegeven moment zaten we er midden in, dus nog weinig zicht ook. Soms keken we bovenop de damp in de dalen. Ik had weleens gelezen van bergbeklimmers die over hun handen piesten om wat gevoel in hun vingers te krijgen, nou ik was er bijna toe in staat. Bij aankomst stonden we beiden te trillen van de kou. We slapen in een historisch hotel, onze duurste overnachting ooit, heel veel koude kak, komen wij aan in onze zeiknatte wielerkleding. Wel allemaal kijken, maar een hand uitsteken om even te helpen ho maar. Tenslotte moesten wel al onze tassen naar binnen. Gauw onder de warme douche om bij te komen. Nu gaat het wel weer, maar wat hebben we moeten afzien, dit hopen we niet meer meer mee te maken. Morgen gaan we gewoon weer fietsen hoor.