Rysstad - Bykle

Ik moet dit verhaal al om 1:30 uur in de ochtend/nacht beginnen. We slapen in zo'n typisch Scandinavisch houten hotel, met laminaat op de vloer, lekker gehorig. Ik moest plassen en ging uit bed in het donker naar de wc, helaas struikelde ik ergens over en  verloor mijn evenwicht, kwam met mijn linkerbil op een rond bijzettafeltje terecht, die natuurlijk vol lag met spullen van ons, en viel met een klap op de grond samen met al die spullen, een lawaai van jewelste. Annette zat stijf in bed, en riep wat doe je nou. Mijn antwoord was: nou ik moest plassen, ben gevallen, maar er is niets aan de hand. We hoorden wel wat geluiden uit de naast en boven gelegen kamers, die waren ook in hun slaap gestoord. Gelukkig deed alle gevallen apparatuur het nog. De volgende ochtend had ik alleen iets last van mijn bil, maar met fietsen voelde ik er niets van.            We vertrokken rond 10 uur, het was vandaag een korte etappe van 46 km. We hadden besloten om het rustig aan te doen. We moesten weer de Rv 9 volgen, de Noren waren druk bezig om een fietspad langs deze weg aan te leggen, wat een goed plan is. Onze eerste stop was bij een parkeerplaats met zwem mogelijkheden en picknick tafels. We waren hier al meerdere keren gestopt met de auto, dus bekend terrein. Het fietsen ging ons goed af, het was droog en af en toe zelfs een zonnetje erbij. Dit zou de hele dag zo blijven. Op een gegeven moment stond er een verkeersbord die aangaf  dat de weg de komende 15 km omhoog zou gaan met een stijgingspercentage van 8%. Even slikken, maar ik had me voorgenomen om te beginnen op mijn middelste voorblad, ik kan niet zo goed tegen het gebruik van het koffiemolentje, het kleinste voorblad. Dit was een goede keuze, ik kwam goed in mijn ritme te zitten en Annette riep al dat ze merkte dat ze meer lucht kreeg. We stegen gestaag km voor km. De route wees ons regelmatig van de Rv 9 af, de eerste keer was wat minder, een slecht bospad omhoog, op een gegeven moment begon mijn ketting raar te doen, zat er allemaal hout tussen mijn tandwielen, Annette noemde dit boomstammen, maar het waren gewoon twijgjes. Samen hebben we de rotzooi eruit gepeuterd, met gevolg dat we beide met vieze oliehanden stonden. Met een beetje water geprobeerd dit schoon te krijgen, lukte niet echt, doen we later wel in het hotel met zeep. Een ding was zeker als we een paadje in werden gestuurd, kregen we wel waar voor onze inspanning, wat een schitterende omgeving, die je met de auto nooit zal zien. Het was een fantastische dag. We zitten nu op 600 meter hoogte, morgen naar de 950 meter.